Bedankwoord Gerald en Angelique

Het ging niet automatisch…

Een gedwongen stoppen is iets wat mij bijna mijn leven lang al achtervolgt. En was dat erg? Op het moment dat het zich voordeed wel, maar al snel bleek dan telkens dat elke gedwongen stop ook weer nieuwe mogelijkheden bood. En om eerlijk te zijn: die bleken telkens weer positief te zijn!

Op school ging het bijvoorbeeld niet tot het einde als van een leien dakje. Het examen op de mavo was net iets te ver gegrepen en eerlijk gezegd lag dat meer aan mij dan aan de school. En als je dan je hersenen niet echt wilt gebruiken, dan zal het met je handen moeten, toch? Dus 46 jaar geleden, startte mijn werkzame leven. Van Heijster, een tegelzettersbedrijf in Liessel, gaf mij weer een nieuwe toekomst: ik werd tegelzetter. Leuk werk en met heel, heel zware zakken cement sjouwen, van toen nog 50 kilogram! En niet dat gewicht, maar het spul in die zakken, bleek de boosdoener, want ik kampte al snel met cement-eczeem. Stoppen dus!

Een volgend vertrekpunt werd Panhuizen. Bij dat hoveniersbedrijf zou ik bloemen naar de veiling brengen, want ik had mijn vrachtwagenrijbewijs inmiddels binnen. Tot mijn verbazing werden me direct tuingereedschap en een kruiwagen in de hand geduwd met de bedoeling dat ik hovenierswerk zou verrichten. Bovendien werd van me verwacht dat ik naar de hoveniersopleiding zou gaan. Zo gezegd, zo gedaan en die opleiding rondde ik wel positief af Het ging me daar, zeg maar, beter af dan op de mavo…, en dat zal ongetwijfeld wel weer aan mij gelegen hebben. Toen kwam ik met een collega op het idee een eigen bedrijf te starten en zo werd hoveniersbedrijf Arnica geboren. Arnica…, niet het helende kruid, maar de naam van ons bedrijf. We namen daarvoor de nomenclatuur – het vakboek met alle plantenbenamingen in het Latijn – ter hand en u ziet aan de beginletter van de naam die uiteindelijk gekozen werd, dat we niet veel bladzijdes hebben omgeslagen…

Al na snel had mijn maat er geen vertrouwen meer in en samen met Angélique heb ik toen Arnica VOF opgestart. En vanaf dat moment werkten we altijd samen! Bijna een jaar was ons huis in de Hazelaar, in Liessel, de thuisbasis, maar er deed zich een geweldige kans voor: een prachtig landhuis aan de Griendtsveenseweg, met veel welkome grond, kwam te koop. We gingen ervoor, maar toen dat huis eenmaal op onze naam stond, hadden we eigenlijk geen nagel meer om onze kont te kunnen krabben, zoals ze wel eens zeggen. 

Ons nieuwe huis bleek huize Peelheim te zijn, het huis waar Toon Kortooms zijn jeugd in doorbracht, maar daar kom ik dadelijk op terug. Arnica werd een begrip in tuinenland met voor iedereen herkenbare tuinen! En daar zijn we nog trots op! Terecht, denk ik… 

Echter, de volgende gedwongen stop volgde... Mijn rug had het door al dat zware werk begeven. Operaties met uiteindelijk het fixeren van een aantal ruggenwervels bleek de enige oplossing. Dat betekende weer een nieuwe stap maken…, er zat niets anders op! En terugkijkend eigenlijk wel de mooiste stap! Ik heb al aangegeven dat ik terug zou komen op het mooie huis dat we gekocht hadden. Toen we eenmaal doorhadden waar we woonden, startte Angélique de hobby om boeken, geschreven door de Peelromanschrijver te verzamelen. En het gedwongen stoppen en het besef dat we op een bijzondere plek woonden, leidde tot het Toon Kortooms Museum en later het park dat we op hebben gezet. Ook enorm hard werken, maar ook heel dankbaar werk! Mensen gingen nagenoeg allemaal met een lach op het gezicht weer huiswaarts als ik mijn, vaak wat aangedikte en ‘sappig gemaakte’ verhaal, over de Kortoomsen verteld had. Nadat de gasten zich dan ook nog hadden gelaafd aan de heerlijkheden in de Veenderij vonden ze het helemaal geweldig. Maar, samen met Angélique, genoot ik zelf het meest! En wat uiteindelijk nog mooier was, was het moment dat we ook onze Davy een mooie start van een mooie toekomst konden bieden. 

Vele hoogtepunten met familie, vrienden, met de familie Kortooms en vele bezoekers mochten we er meemaken! We overleefden zelfs de coronatijd door creativiteit van Davy en Angélique. 

Zelfs de koning en koningin hadden gehoord van ons succesvolle park en wilden graag op audiëntie komen en jawel, ze kwamen naar de Peel! Nou ja, het was niet helemaal zo, maar het vertelt wel lekker. Frank Lammers en Frans Bauer, Dieuwertje Blok, zomaar wat namen van bekendheden die ons park bezochten en Frits Spits nodigde me zelfs uit om  in Hilversum een praatje te komen maken. 

Maar daar was het park natuurlijk niet voor bedoeld…, dat was voor al die lieve, aardige, bijzondere en vooral gewone mensen! En met heel veel lieve, aardige en gewone mensen hebben we het park samen draaiende mogen houden! Want alle medewerkers van jaren geleden tot en met die van nu, waren fijne mensen om met samen te mogen werken!

Klinkt als een afscheid… En dat is het ook! Opnieuw gedwongen! Problemen bij het zien, na infarcten in mijn ogen, maakten het onmogelijk dit mooie werk nog langer te mogen en kunnen blijven doen.

En ook voor Angélique is er weer een nieuwe start! Zij blijft wel werken, maar niet meer in het Toon Kortooms Park. Ze heeft een baan gevonden in Venray als gastvrouw in het crematorium aldaar. Niet echt een plek waar je haar straks graag op zal gaan zoeken, maar dan kom je met een minder leuke reden. Voor Angélique is het echt een droom die uitkomt, want ze voorziet zelf ook nog mogelijkheden om daar voor veel mensen een plek te bieden die troost en ondersteuning biedt. En wellicht komt er nog wel een taak bij, want ook het begeleiden van mensen die afscheid moeten nemen van een dierbare is iets wat haar al lange tijd roept. Of dat er van gaat komen, wachten we vooralsnog maar af. 

Maar voor mij dus ook weer een nieuwe start…! En ik hoop dat die start het begin is van een hele lange en gelukkige tijd! Na 46 jaar rond ik mijn werkzame leven namelijk definitief af. 

Het is mooi geweest, want het lukt gewoon ook niet meer. Maar terugkijkend, genoot ik van elke tussenstop die ik tijdens de reis van mijn leven tot nu toe heb mogen of moeten maken. En nogmaals, ik hoop dat de laatste etappe die ik samen met Angélique nu nog af te leggen heb, er een wordt die nog lang, maar niet slopend wordt! 

En het Toon Kortooms Park? We weten dat dat bij onze Davy in goede handen is!

Dank voor alles wat wij met jullie allen heb mogen meemaken en voor al die mooie jaren! Nu rest mij niets dan af te sluiten met de woorden van Toon:

IK DANK U VOOR UW AANDACHT!

Ook namens mijn linker- en rechterhand, mijn steun en toeverlaat, mijn maatje, Angélique!

Gerald
Liessel/Zeilberg, 1 januari 2025